اثر قند خوراکی بر سطح AGRP لنفوسیت خون محیطی و گلوکز پلاسما پس از یک جلسه فعّالیّت دایره‌ای ویژه مبتنی بر فنون کشتی در کشتی‌گیران آزادکار جوان

چکیده مقدّمه: پروتئین وابسته به آگوتی (AgRP) یک پپتید اشتهاآور است که از هیپوتالاموس و بافت‌‌های دیگر ترشّح می‌شود. این پپتید تأثیر قوی بر رفتار دریافت غذا و هموستاز انرژی دارد. گزارش شده است که در شرایط منفی تعادل انرژی ممکن است لنفوسیت، AgRP را ترشّح کند و با بازسازی انرژی سلولی متوقّف ‌شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر قند خوراکی بر AgRP لنفوسیت خون محیطی و غلظت گلوکز پلاسما پس از یک جلسه فعّالیّت دایر‌های مبتنی بر فنون کشتی در کشتی‌گیران جوان بود. روش‌شناسی: 16 کشتی‌گیر آزادکار (وزن 25/3±81/74 کیلوگرم، سن22/0±12/22 سال و شاخص تودة بدنی 56/0±72/25 کیلوگرم بر متر مربع) به‌ طور تصادفی به گروه‌‌های آب و قند تقسیم شدند. نمونه‌گیری خون قبل، بلافاصله بعد و90 دقیقه پس از فعّالیّت گرفته شد. از آزمودنی‌‌ها خواسته شد پروتکل فعّالیت مقاومتی دایر‌های مبتنی بر فنون کشتی (WBTCE)  (2 ست، 6 ایستگاه، 20 ثانیه فعّالیت در هر ایستگاه بدون وقفه، 3 تکرار در هر ست با فاصله 30 ثانیه استراحت بین تکرار‌‌‌ها و2 دقیقه استراحت بین ست‌‌ها) را انجام دهند. بلافاصله بعد از نمونه‌گیری دوم خون، مایعات قندی (1گرم قند به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، به ازای هر گرم قند3 میلی لیتر آب) و آب (با حجم برابر) داده شد. داده‌‌ها با استفاده از روش آماری آنالیز واریانس (اندازه‌گیری مکرر) و آزمون تعقیبی بونفرونی آنالیز شد. تفاوت معنی‌دار در سطح 05/0 p< پذیرفته شد. یافته‌ها: سطوح AgRP لنفوسیت بلافاصله بعد از فعّالیت در هر 2 گروه آب و قند افزایش معنی‌داری داشت. به هر حال، سطح AgRP در گروه قندی کاهش معنی‌داری داشت؛ امّا در گروه آب به طور معنی‌داری در دوره 90 دقیقه بعد از فعّالیّت در سطح بالایی باقی ماند. سطح گلوکز پلاسما بلافاصله بعد از فعّالیت در هر 2 گروه آب و قند افزایش معنی‌داری داشت. سطح گلوکز پلاسما فقط در گروه آب در دوره 90 دقیقه بعد از فعّالیّت کاهش معنی‌داری داشت، درحالی که در گروه قند در دوره 90 دقیقه بعد از فعّالیّت در سطح بالاتری ماند. به هر حال تفاوت معنی‌داری بین گروه آب و قند پیدا نشد. نتیجه‌گیری: یافته‌‌های تحقیق حاضر نشان می‌دهد که قند خوراکی غلظت AgRP افزایش یافته ناشی از WBTCE در لنفوسیت را کاهش می‌دهد. داده‌‌ها هم‌چنین نشان می‌دهد که پروتکل WBTCE قادر است مقادیر شاخص‌‌های انرژی (گلوکز و AgRP) را در پلاسما و لنفوسیت تغییر ‌دهد. کاهش AgRP لنفوسیت ممکن است به افزایش گلوکز پلاسما مربوط باشد و هم‌چنین احتمال دارد بهبود وضعیّت انرژی سلولی ناشی از مصرف گلوکز را روشن کند. با توجّه به این نتایج، احتمال دارد نقش لنفوسیت به عنوان یک منبع محیطی کوچکی از ترشّح AgRP به داخل گردش خون توصیف شود.